Siedzi! Ambitny plan jaki sobie założyliśmy został zrealizowany! Udało się zrealizować dublet – zaliczyć Przełęcz Salmopolską, by następnie zaatakować i zdobyć Równicę. Taki dzień jak Boże Ciało pozwolił nam na zebranie całkiem sporej grupy uczestnik, a co za tym idzie zwiększyć przyjemność jazdy oraz poprawić jej wygodę. Dziś miałem przyjemność kręcić (trochę dwuznacznie to brzmi ;) ) z Justyną, Beatą, Karoliną, Mikim, Piecem oraz Strzałą, który był głównym „selekcjonerem” w zebraniu ekipy:) Salmopol jest mi już dobrze znany, ale Równicę jadę drugi raz i.. po pięcioletniej przerwie!

No to od początku…
Ze względu na wszelakie obowiązki postanawiamy dość nietypowo rozpocząć naszą trasę. Wskoczyć w pociąg, wysiąść w Bielsku i tam zacząć rowerowe przygody. Tam okazało się jednak, że Miki oraz Piec postanowili śmigać całą trasę, więc wszyscy ostatecznie zbieramy się pod dworcem w Bielsku i uderzamy na integrację do… Maka:) Zanim zrobiliśmy swoje pierwsze kilometry, była już 13:30! Czasu niewiele, więc opcja z pociągiem okazała się strzałem w dziesiątkę!

Przełęcz Salmopolska – 929 m n.p.m. przy przewyższeniu 424 m, średnim nachyleniu 4.3%, maksymalnym 14.3%

Dziesięciokilometrowy podjazd poszedł najsprawniej w życiu. Spora zasługa w tym Pieca. Jak to bywa na podjazdach, każdy woli kręcić w swoim tempie, więc wystarczyła chwila a nasza grupka podzieliła się na mniejsze. Ja podjazd traktowałem mocno treningowo, więc zabrałem się z Piecem, który trze nogę przed zbliżającym się maratonem. U góry meldujemy się na tyle szybko, że trochę zjeżdżamy, by z resztą dojechać na szczyt. Zadowoleni zjeżdżamy na tyle uważnie, by nie narobić głupot:)

Równica – 811 m n.p.m. przy przewyższeniu 440 m, średnim nachyleniu 7.6%, maksymalnym 13.8%

Ajajaj! Trochę źle zaczęliśmy ten podjazd. Wjechaliśmy od ul. Wczasowej, by następnie śmigać przez Turystyczną. Nieświadomie trafiliśmy na aż dwukilometrową drogę brukomiedzi, z której znaczna część stanowiła już podjazd. Ten na Równicę wynosi 5.8 km, więc praktycznie 1/3 trasy walczymy z brukiem i wszelakimi drganiami! Podobnie jak na Salmopolu, każdy wjeżdża swoim tempem i spotykamy się u góry, by spokojnie zjeść i podziwiać beskidzką panoramę!

Ostatecznie udało się wykręcić 141 km, przy 1511 m przewyższenia w pionie. Bardzo fajny wynik, a co ciekawe- mimo bardzo wymagającej trasy, nie czuję się bardzo zmęczony. Czuję wielkie zadowolenie oraz ślę podziękowania dla wszystkich kompanów dzisiejszej jazdy! Dzięki współpracy człowiek ma teraz siłę, by cokolwiek napisać!:)
DO NASTĘPNEGO!

Najwyższa pora by wrócić na rower! Na ciele zostały tylko delikatne ślady po upadku, szew z kolana ściągnięty w piątek, więc dziś nadarzyła się świetna okazja, by rowerowo uczcić Dzień Dziecka! Zwłaszcza, że wczoraj dobiegła końca kolejna edycja Giro d’Italia, więc głód jazdy był ogromny. W tym miejscu przytoczę mały paradoks. Przez pierwszy tydzień trwania wyścigu narzekałem, że praktycznie zupełnie nie mam czasu lub możliwości śledzenia walki o różową koszulkę. Wystarczyło tylko pójść na rower, źle wejść w jeden z najbardziej znanych mi zakrętów i w ten sposób rozkoszować się najważniejszym tygodniem włoskiego ścigania. Szkoda tylko, że z nogami wyciągniętymi przed siebie.

Można już napisać, że na tego typu wyjazd tradycyjnie wybrałem się ze Strzałą. Miejsce spotkania również standardowe, ponieważ spotykamy się pod Famurem. Krótkie rozmowy, regulacja hamulca, wysokości siodełka i bierzemy się do roboty. Za cel wybraliśmy sobie Żory kręcąc pętlę. W pierwszą stronę drogą 81 oraz 44 śmigając przez Mikołów, Przyszowice, Gierałtowice, Ornontowice i Orzesze, a wracamy cały czas drogą 81.

Od samego początku zostajemy zmuszeni do walki z wiatrem. Nie decydujemy się na częstsze zmiany, więc szarpiemy po 5 km, by przez dłuższą chwilę chować się za plecami kolegi. Współpraca układa się fajnie i w Żorach meldujemy się ze średnią wynoszącą 31 km/h (60 km). Celem postoju okazał się przydrożny Mc donald’s. Pewnie część z Was, świętując swoje święto została zabierana przez rodziców do „fabryki hamburgerów”. Nie mogliśmy przegapić takiej okazji, ale ze względów praktycznych odpuszczamy zestaw Happy Meal, a prosimy o 2forU. Potem jeszcze szybkie lody i zabieramy się w drogę powrotną, która zgodnie z przypuszczeniami była z wiatrem. Ostatecznie nasza przeciętna zamknęła się na 32.1 km/h. Wątpię, że kiedykolwiek udało się wykręcić taką średnią na dystansie ponad 100 kilometrowym. Prawdziwy Dzień Dziecka! :)

Takiego dnia to nigdy bym się nie spodziewał... 

Zacznę od tego, że tuż po przebudzeniu wybrałem się na uczelnię, by odebrać decyzję dotyczącą przyznania mi IOSa (Indywidualna Organizacja Studiów). Wszystkie znaki na niebie wskazywały, że będzie to czysta formalność, jednak zakończyło się zgoła odmiennie i wyszedłem bardzo rozczarowany. Pierwsza myśl jaka przyszła do głowy to "lekarstwo" w postaci roweru. Kto jeździ ten wie, że kręcenie pozwala zapomnieć o wszelakich kłopotach czy problemach. Tym razem jednak trening dolał oliwy do ognia...

Pogoda może nie zachęcała do większej aktywności, ale też nie była na tyle zła, aby zrezygnować z nawet krótkiego treningu po okolicy. Od kilku godzin nie padało, asfalt wydawał się suchy, a temperatura wynosiła 13 stopni. Siła i kierunek wiatru mnie nie interesowały, ponieważ planowałem zjechać kilka 7 km rund po Parku Śląskim. Szybko się zebrałem, jeszcze szybciej wypiłem kawę i fru na rower!

Stan nawierzchni nie był rewelacyjny, bo jak wiadomo w parku wszystko zupełnie inaczej schnie. Było mokro, brudno, ale na tyle stabilnie, że nie trzeba było często łapać za hamulce. Na trzecim okrążeniu w okolicy Stadionu Śląskiego, rower na zakręcie zachował się strasznie nienaturalnie i ujechało jedno z kół. Szczerze mówiąc nie mam pojęcia które, ponieważ wszystko działo się zbyt szybko i zupełnie niespodziewanie. Złożyłem się w zakręt przy 32 km/h i podejrzewam, że koło "uciekło" na zalegającym piasku. Dość mocno przywaliłem o asfalt i przeciągnęło mnie po nim może z 6 metrów. Po kilku dłuższych chwilach, przy pomocy uprzejmego starszego rowerzysty podnoszę się z ziemi i sprawdzam swój stan zdrowotny oraz sprzętowy. 

Na pierwszy rzut oka widać krew na kolanie, którą dostrzec można było poprzez rozszarpane nogawki. Niestety dość mocno czułem biodro, udo oraz nadgarstek prawej ręki. Po chwilach odpoczynku w oczy rzuciła się kierownica, której stan nie przypominał naturalnego. Chwyt zupełnie się wygiął w kierunku środka roweru i w następnych dniach trzeba będzie pobawić się w "klepanie". 
Postanowiłem jednak wsiąść na rower i spacerowym tempem kierować się do domu.

Po domowym opatrzeniu ran, zdecydowałem się jechać do szpitala opatrzyć i prześwietlić wszystko jak należy. W tym miejscu wielkie dzięki dla Bolona za organizację transportu, wsparcie i bycie moją prawą ręką. Pojechaliśmy na SOR do Bogucic i nic nie wskazywało na dłuższą wizytę na izbie przyjęć. Nic bardziej mylnego. Na start można było usłyszeć, że osoba przed chwilą opatrywana czekała aż 5 godzin na tą czynność! Następna miała podobną sytuację. Postanowiliśmy wziąć w ręce telefony i szukać innych placówek w okolicy. Po kilku próbach udało się znaleźć oddział w Siemianowicach, w którym... nie było żądnego pacjenta. Podziękowaliśmy za wizytę i ruszyliśmy do Siemianowic.

Tam wszystko szybko, gładko i przyjemnie. Od razu trafiłem na sale opatrunkową i wyszedłem z niej o jeden szef cięższy. Rana na lewym kolanie była na tyle nieciekawa, że trzeba było ją zszyć. Rentgen kolana jak i nadgarstka nie wykazał żadnych problemów, więc mogę mówić o sporym szczęściu. Jutro czeka mnie wizyta u ortopedy i zobaczymy co dalej. Na pewno odpocznę przez jakiś czas od kręcenia.

Jakoś tak wychodzi, że kwiecień należy do moich lepszych- a w ostatnim czasie do najlepszych miesięcy do jazdy. W ostatnich dniach miałem trochę szaleństwa, więc dziś zdecydowałem się na ostatni mocny trening w tym miesiącu. Za cel postawiłem sobie Kokotek, czyli „polską stolicę wypraw rowerowych”. To właśnie tam swoją siedzibę ma NINIWA Team i z tego miejsca rozkręcają się ich wszystkie wyprawy. Dlaczego tam? W najbliższych dniach będzie organizowany tam zjazd, a kilku znajomych odpowiedzialnych jest za jego organizacje. Celem były godzinne odwiedziny i powrót do Katowic. Zapraszam na krótką relację! :)

Pogoda nie zachęcała do mocnej trasy. Na termometrze 9 stopni, mocny i porwisty wiatr oraz niebo z którego lada moment mógł spać deszcz. Przed wyjazdem napisałem jeszcze do Strzały czy przypadkiem w Kokotku nie pada i zdecydowałem się na trening w tym kierunku. Start 11:30.

Pierwsze 25 km to był istny kataklizm. Wiatr nie tyle, że mocny to jeszcze prosto w twarz. Straciłem multum energii na walkę z nim oraz spadały morale i nadzieje na dobrą i przyjemną trasę. Postanowiłem jednak jechać dalej w wybranym wcześniej kierunku. Wiatr niestety nie osłabł, ani nie zmienił kierunku, ale jego odczucie było łagodniejsze poprzez bardziej przysłonięty teren. W Kokotku zameldowałem się po 1:53 h jazdy. Spędziłem tam troszkę ponad godzinę, ale dzięki temu udało się porozmawiać, zjeść obiad, a nawet pomóc w stawianiu sceny.

Droga powrotna to już na szczęście z wiatrem! Jechało się bardzo przyjemnie i zdecydowanie szybciej. Średnia, która po pierwszej części wynosiła 25 km/h ostatecznie podskoczyła do 28 km/h. Czułem się na tyle dobrze, że postanowiłem jeszcze pojechać na Ligotę i przez AWF wrócić do domu.

Ostatecznie udało się pokonać 105 km i był to 118 dystans, w którym przekroczona została bariera stu kilometrów. Poniżej zrzut trasy GPS oraz fotka… w trawie:) Miłego wieczoru!

Wiele razy jak zdycham po 12 godzinnej pracy, a wcześniej byłem na rowerze słyszę "no i po co idziesz na rower przed pracą?". No ale jak tu nie iść skoro Kwiato wygrywa w niedzielę Amstel Gold Race, jutro jest Walońska Strzała, a za oknem full lampa... Mimo braku czasu znalazła się chwila, by wykonać trening na rundach po Parku Śląskim!

Wcześniej bardzo na niego narzekałem (w tym sezonie). W marcu na zakrętach pełno piachu, a w weekendy ścieżka rowerowa zamienia się w slalom gigant między tysiącami ludzi przelatującymi ze wszystkich stron świata. No dobrze, ale nie jest marzec, a wtorek nie należy do dnia, gdzie park jest oblegany przez tysiące ludzi. Dziś było po prostu super. Na trasie dużo miejsca, a okolica stała się już zielona, a na drzewach możemy dostrzec różne odcienie panującej wiosny. Szkoda jedynie mocnego wiatru, ale na rundach nie był przecież tak odczuwalny jak byłby w otwartym terenie. Szkoda też, że brakło czasu na więcej rowerowej zabawy. Skończyło się na czterech rundach.