Po roku przerwy ponownie podejmuję wyzwanie zdalnej edycji Tour de Silesia. Po zeszłorocznych 250 km i finishu w Krakowie, przyszedł czas na etap do Warszawy. Poprzeczka zawieszona jeszcze wyżej, a czasu na trening jeszcze mniej niż w zeszłym roku. Najlepiej o tym świadczy fakt, że przejechane tegoroczne kilometry to zaledwie 2/3 całego wyzwania. Oj kiedyś było prościej, ale gdy dochodzą rodzinne obowiązki to po prostu należy cieszyć się z każdego pojedynczego wyjścia :)

Razem z trójką znajomych decydujemy się na start o północy z katowickiego rynku. Aby z powodzeniem ukończyć maraton musimy zdobyć 250 km w jakimkolwiek kierunku w czasie poniżej 18 h brutto. Zdecydowaliśmy, że najlepszą opcją będzie nocny start, by po zakończeniu wyzwania „na spokojnie” dojechać jeszcze do miejsca docelowego (+/- 60 km).

Pierwszy dystans idzie całkiem nieźle. Bez większych niespodzianek jedziemy z założoną wcześniej prędkością średnia (20-24 km/h) i docieramy do Myszkowa, by trochę odpocząć i uzupełnić spalone kalorie. Trasa wypada nam w Boże Ciało, a co za tym idzie nasze miejsca posiłkowe bardzo się ograniczyły. Przez cały dzień jesteśmy skazani na stacje benzynowe oraz przydrożny fast food.

Równo o trzeciej ruszamy na kolejny dystans. Docelowo przerwy miały być co 50 km, ale właśnie ze względów logistycznych jak np brak otwartych sklepów tylko raz udaje nam się zrealizować plan. Temperatura powietrza niestety dość znacząco spadła i w najgorszych momentach licznik pokazywał 4 stopnie powyżej zera. Niestety nie skorzystałem z nabytego wcześniej doświadczenia i już po godzinie „tracę” kończyny i marzę o jakimkolwiek ciepłym miejscu czy gorącym napoju.

Trasa piękna, a co również ważne bez samochodów. Asfalt gorszej jakości możemy na spokojnie wyminąć jadąc środkiem drogi. W 2h dystansu może minęły nas 4 samochody. W okolicy miejscowości Przyrów natrafiamy na wschód słońca optymistycznie licząc na stopniowy wzrost temperatury. Zanim to nastąpiło na liczniku było już 130 km i w miejscowości Przedbórz kolejny hot dog w ręce. W tym czasie Kuba sygnalizuje ból w kolanach, ale po środkach przeciwbólowych podejmuje dalszą walkę. Niestety po 70 km (Tomaszów Mazowiecki) jedyną opcją zostaje pociąg i poranna wizyta u ortopedy. Zostaje nas już tylko trzech.

Ciąg dalszy trasy przebiega już poboczami S8. Zapowiadało się, że ten odcinek będzie (mimo wcześniejszego zmęczenia) prostszy psychicznie. Niestety nic bardziej mylnego. Ta rzekomo prosta droga bardzo często zjeżdżała w kierunku pobliskich wsi, a czasem prowadziła szutrem czy zupełnie przez las. Psychicznie podupadamy i jedynym celem zostaje „doczołganie się” do tabliczki Warszawa.

Bardzo jestem zadowolony ze swojej dyspozycji. Jako młody tata, który nie mógł sobie pozwolić na regularność treningów, siłowo bardzo dobrze zniosłem trasę. Też oczywiście zasługa w tym ekipy, która dobrze współpracowała i była świetnym urozmaiceniem siodełkowej nudy. Szkoda jedynie, że nie udało się zakończyć wyzwania w pełnym składzie. Zrzut trasy poniżej.



Pokaż trasę GPS Pokaż trasę GPS

Trzy tygodnie musiałem czekać, aby znaleźć dzień, w którym wygospodaruję trochę więcej czasu i oddam się rowerowej przyjemności! W ostatnim czasie trochę służbowo pojeździłem w okolicach Rybnika i narobiłem sobie smaka, aby właśnie tam wybrać się na dłuższe kręcenie. Za cel wybrałem sobie Gminę Pilchowice, jadąc wcześniej przez przez Bytom (79, 94), Gliwice (78), a wracając przez Knurów i Mikołów (921 i 81). Wyszło fajnie, ale.. zabrakło trochę wsparcia i wróciłem zajechany :)

Postanowiłem wyjechać chwilę po 09:00, aby nie było jeszcze tak ciepło, a z drugiej strony nie było zbyt wcześnie biorąc pod uwagę fakt, że piątkowy wieczór spędziłem w gronie znajomych. Zanim jednak to nastąpiło, to ponad dwie godziny spędziłem w piwnicy zmieniając opony... Aż trzykrotnie zmieniałem gumę w tylnim kole! Dwa razy trafiłem na wadliwą dętkę i tylko niepotrzebnie straciłem nerwy. Wyjeżdżając martwiłem się czy zła passa zostanie przerwana i czy spokojnie oraz bezawaryjnie przemierzę zaplanowaną  wcześniej trasę. Na szczęście się to udało!

Na tyle dobrze się jechało, że przedłużyłem sobie zaplanowaną wcześniej trasę o Orzesze, by w okolicy godziny 15:00 wrócić do domu. Brakowało jednak wsparcia, ponieważ na otwartych przestrzeniach obrywałem wiatrem. Jechałem praktycznie tylko na jedną i krótką przerwę, więc wróciłem znacznie zmęczony. Na kolejny tego typu wyjazd postaram się kogoś zabrać i nie narzekać tyle na zmęczenie po trasie. Dzięki sobotnim kilometrom licznik przekroczył granicę 46 000 km. W planach jest złamanie granicy pięćdziesiątki w przyszłym roku, ale nie wiem czy praca zawodowa pozwoli na ich zrealizowanie :)

Zważywszy na to, że w dniu poprzednim dostaliśmy trochę czasowo w kość, decydujemy się wstać wcześniej, aby nawet trafiając na nieprzewidziane sytuacje zdążyć na pociąg z Krakowa do Katowic. Praktycznie już o godzinie 08:00 meldujemy się na trasie i od razu pakujemy się w teren. W teorii na odcinku Małopolskim czeka na nas większa dawka asfaltu, ale lasy też będą wymagające. Mokro, zimno i wilgotno. Niestety w ten weekend pogoda zupełnie nas nie rozpieszczała. 

Trasę pokonujemy dość wolno, ale tempo na tyle kontrolowane, aby zdążyć do Krakowa na pociąg, a po drodze wskoczyć jeszcze na jakiś obiad. Małopolski odcinek Szlaku Orlich Gniazd jest lepiej oznaczony niż ten śląski. Niestety jednak i na nim pojawiają się perełki, na których bez śladu GPS nie ma szans na odnalezienie się. Na wysokości Olkusza mieliśmy szczęście, że dojechał do nas miejscowy kolarz, który poprowadził nas przez zupełnie nieoznakowaną część szlaku. Gdyby nie jego pomoc, to stracilibyśmy spoooro czasu, którego jednak aż tyle nie mieliśmy. Dzięki niemu w miarę sprawnie przeskakujemy przez trasę. W Krzeszowicach łapie nas spory deszcz, więc decydujemy się wykorzystać tę okoliczność i zamawiamy sobie obiad i siedzimy przy kawie.

Praktycznie 100 metrów od restauracji, w okolicach dworca PKP szlak znowu się traci. Mapa wskazuje, że prowadzi przez ogródki działkowe, ale jest tam remont, a nic nie zostało oznaczone. Szukamy na "krzywy ryj" objazdu i trochę kombinując udaje się znaleźć właściwy szlak. Deszcz znowu atakuje i do samego Krakowa była walka, aby jednak zdążyć na pociąg. Z odpoczynku na krakowskim rynku wyszły nici i musieliśmy zadowolić się kebabem w ręku wchodząc jednocześnie do pociągu :)

Wybaczcie mało szczegółowy opis trasy, ale już trochę czasu od przejazdu minęło, a nie miałem zbytnio kiedy zająć się opisem. 

Tym razem czas na coś nowego. Razem z kilkoma osobami z pracy organizujemy sobie dwudniowy przejazd naszą wojewódzką perełką- czyli Szlakiem Orlich Gniazd. Na weekend zostawiam więc asfalt i zabieram się za terenowe śmiganie. Zamieniam oponki 700x23c na 700x38c i... wtedy zauważam, że po kraksie mam pękniętą tylną obręcz. Po założeniu grubasów okazało się, że centra  jest na tyle duża, że nie pozostaje mi nic innego jak szukać roweru zastępczego. Udało się lecz godzina 00:00 nie jest najlepszą, aby zapoznać się z nowym sprzętem. Zwłaszcza jeśli trzeba się jeszcze spakować i 06:30 zameldować się na dworcu. 

Z rana ruszamy pociągiem na Częstochowę, zbierając się do kupy na poszczególnych stacjach. Słowo "zebranie się" jest jednak stwierdzeniem na wyrost, bo warunki jakie czekały na nas w taborze Kolei Śląskich były na tyle niekomfortowe, że spotkaliśmy się dopiero na częstochowskim peronie. Wiem, że w moment nie może powstać nowy skład na większą ilość rowerów, ale jak na taką trasę to powinno być więcej niż cztery miejsca rowerowe. Zwłaszcza, że chętnych na nie było ponad 30 osób!

Szlak zaczynamy od Jasnej Góry i oficjalną trasą zmierzamy do Smolenia. Ruszamy z wielkimi nadziejami, ale i celem sprawdzenia aktualnego stanu oznakowania trasy. Niestety tam pojawia się wielki problem. Wszyscy jednogłośnie stwierdzamy, że bez śladu GPS żaden debiutant nie jest w stanie dojechać bezproblemowo do celu. Oznakowanie do samego Olsztyna jest dobre, ale tam na rondzie robi się wielkie zamieszanie. Nie jest to jedyne miejsce, gdzie można się zgubić. Należy też odmalować szlaki- a idąc nowymi przepisami, po prostu zamontować widoczne tabliczki. 

Trasa do najprostszych nie należy! Jak mam być szczery to spodziewałem się łatwiejszego przejazdu. Szlak ma być promowany jako rodzinny, a ktoś bez doświadczenia MTB zdecydowanie sobie nie poradzi. Na odcinkach leśnych trasa momentami wyglądała tak, jakby ktoś specjalnie wysypał ciężarówkę z piaskiem. Nie brakowało też wąskich singli czy ostrych podjazdów po trawie czy wysypanych sypkich kamieniach. Średnia prędkość poniżej 10 km/h świadczy, że nie jest to "rodzinny szlak", zwłaszcza jak ktoś ma ze sobą sakwy. Sam sobie nieświadomie utrudniłem zadanie. W pożyczonym rowerze miałem zamontowane slicki i nawet najmniejszy piach powodował, że czułem się jak na łyżwach. Oj działo się!

Na szczęście pierwszy dzień beż żadnych nieprzyjemnych przygód, ale nasz przyjazd do Smolenia sporo się opóźnił. Jutro czeka nas małopolski odcinek, który podobno jest o wiele ciekawszy i lepiej oznaczony. Czas pokaże!

Po spokojnej nocy w namiocie przychodzi czas na szósty dzień naszej przygody! Tylko człowiek otworzył oczy, a już odczuwalne było pozytywne ciśnienie dotyczące tego dnia. Co prawda nie zdobywamy Stelvio, Mortirolo czy Zoncolanu, a pobyt na tegorocznym Giro d'Italia zakończyliśmy wczorajszym etapem. Po prostu dziś czeka na jazda na rowerze, za którą tak bardzo tęskniłem! Brzmi to wszystko dosyć dziwnie, więc postaram się to w prosty sposób wytłumaczyć. Każdy etap naszej przygody był dość szarpany. Były to męczące podjazdy, po wcześniejszym dojechaniu autem w ich okolice, lub 'łapanie' pięknych tras zlokalizowanych po drodze naszego samochodowego transferu. Dziś po złożeniu rowerów po prostu spędzimy dzień na rowerze, a zakończymy go pyszną pizzą!

A trasa jaka nas czeka nie będzie ani trochę nudna! Będzie to piękna pętla wynosząca okolicę 100 kilometrów, prowadzona wzdłuż magicznego jeziora Como, a także Lugano. Oznacza to, że przez pewien moment odwiedzimy Szwajcarów! Ale zanim to wszystko nastąpi, chwilę po godzinie 09:00 odwiedzamy Carrefour w celu zasmakowania pizzy, jaką serwują tu niczym obwarzanki na krakowskim rynku :) Praktycznie 200 metrów od sklepu znajduje się już jezioro, które oczywiście robi olbrzymie wrażenie. Miałem jednak dylemat, gdzie spoglądać, ponieważ 50 metrów od nas znajduje się Stadio Giuseppe Sinigaglia, na którym swoje mecze rozgrywa lokalny klub. Co prawda nie jest to najpiękniejszy stadion, ale... kto mnie zna ten wie, że mogłem mieć dyletam w tej sytuacji :)

Po sytym posiłku zabieramy się za trzaskanie kilometrów. Wpadają one bardzo sprawnie, mimo tych wszystkich miliona postojów. Widoki jednak tak piękne, że musielibyśmy być skończonymi frajerami, aby nie uwieczniać tych chwil na zdjęciach! Klimat wzdłuż jeziora bajeczny. Co mieścinkę ładniej, więc trzymanie dobrej średniej zostało przekreślone i czerpiemy przyjemność dla oczu ile tylko się da! Nie możemy oczywiście nie skorzystać z okazji napicia się mocnego espresso czy zjedzenia lodów. Tego dnia w końcu sprzyja nam pogoda! Jest słonecznie i w okolicach 25 stopni. Długo było nam czekać na taką aurę. Trasa wzdłuż wybrzeża Como ciągnie się aż do 38 kilometra.

Kończąc ten malowniczy odcinek, rozpoczynamy podjazd w kierunku Szwajcarii. Nie był wyjątkowo trudny, a nawet stanowił fajne urozmaicenie. Na odcinku 3 kilometrów różnica wzniesień wyniosła 180 m. Od tego czasu kręcimy po wioskach, gdzie rozpoczął się taki "etap przejściowy" między dwoma jeziorami. Wyniósł zaledwie 12 kilometrów i znów mogliśmy się zachwycać klimatem jezior. Dojechaliśmy nad jezioro Lugano i kręcimy wzdłuż niego ponad 40 kilometrów. Ze względu na fakt, iż Szwajcaria nie należy do Unii Europejskiej wyłączamy możliwość przesyłania danych komórkowych, obawiając się o gigantyczny rachunek :) Robimy sobie przerwę, na której odwiedzamy sklep i odpoczywamy w parku przy samym jeziorze. Od samej granicy rzuca się w oczy kontrast organizacji czy samego porządku. Po szwajcarskiej stronie jeziora (80% Lugano należy do Helwetów) poprowadzone dobrej jakości trasy rowerowe, a sam teren wzdłuż jeziora lepiej i ładniej zagospodarowany. Wracając w kierunku Como, zahaczamy jeszcze o Campione d'Italia, czyli włoską miejscowość będącą eksklawą na terytorium szwajcarskiego kantonu Ticino.

Udało się przekroczyć barierę stu kilometrów i po pięknym malowniczym dniu wybieramy się na pyszną pizze! Wszystkie cele zostały zrealizowane, a nawet udało się znaleźć bezpłatny nocleg w miejscowości Lecco. Było to bardzo ważne, ponieważ następnego dnia zdobywamy przełęcz Passo del Ghissalo, a następnie czeka ns ponad dwudziestogodzinna podróż do Polski. Pogoda na jutrzejszy dzień też zapowiada się dobrze :)

Za nami kolejna edycja „KATOWICE-OSTRAVA NA KOLE”. Miasta partnerskie Katowice i Ostrava już po raz trzeci z grupą kolarską AWF Katowice Cycling Team zorganizowały rekreacyjny przejazd rowerowy na trasie z Katowic do Ostrawy. Tegoroczny limit uczestników wyznaczony był na sto dwadzieścia osób, a wśród nich urzędnicy UM Katowice, UM Ostrawy, członkowie grupy rowerowej AWF Katowice oraz chętni, którym udało się zapisać na to wydarzenie. Trasa przejazdu liczyła niespełna 120 km i prowadzona była w 100% drogą asfaltową z pominięciem głównych tras (oczywiście jeśli było to możliwe).

Rajd ten poprzedzał prolog, w którym razem z Urzędzikami miasta Katowice i Ostravy przemierzyliśmy tę samą drogę, tylko w odwrotnym kierunku. Dzięki temu nasz weekend miał bardzo sportowy charakter. W sumie pokonaliśmy 240 km, ciesząc się wiosennym klimatem i… wieczorem czeskim piwkiem :)

Przejazd miał charakter typowo rekreacyjny, więc nasza średnia oscylowała przy 20 km/h. Cała trasa była pod eskortą policji, służb ratunkowych oraz serwisowych. Grupa AWF Katowice (do której również należę) nie tylko uczestniczyła w przejeździe, ale także pełniła wszelakie organizacyjne obowiązki. Między innymi kontrola tempa, pilnowanie osi środka jezdni, blokowanie skrzyżowań oraz komunikacja ze służbami porządkowymi czy medycznymi. Najtrudniejszą z nich było zdecydowanie blokowanie skrzyżowań. Wyglądało to następująco- wloty dróg były przez nas zamykane do momentu przejechania całej grupy. Następnie trzeba było gonić, wyprzedzić, aby przed kolejnym skrzyżowaniem znów zabezpieczyć następne. Można to nazwać treningiem interwałowym, który miał miejsce na ponad 100 kilometrowym odcinkiem trasy. Ciężkie zadanie, ale było fajnym urozmaiceniem jazdy w grupie.

Po niespełna 6h jazdy dojeżdżamy do Ostravy. Tam jesteśmy częstowani posiłkiem, obdarowani pamiątkowymi medalami, a następnie po czasie wolnym transportowani darmowym przejazdem autobusowym do Katowic.
W końcu wpadły jakieś kilometry! Impreza bardzo udana! Poniżej zrzut GPS z przejazdu.