Tym razem czas na coś nowego. Razem z kilkoma osobami z pracy organizujemy sobie dwudniowy przejazd naszą wojewódzką perełką- czyli Szlakiem Orlich Gniazd. Na weekend zostawiam więc asfalt i zabieram się za terenowe śmiganie. Zamieniam oponki 700x23c na 700x38c i... wtedy zauważam, że po kraksie mam pękniętą tylną obręcz. Po założeniu grubasów okazało się, że centra  jest na tyle duża, że nie pozostaje mi nic innego jak szukać roweru zastępczego. Udało się lecz godzina 00:00 nie jest najlepszą, aby zapoznać się z nowym sprzętem. Zwłaszcza jeśli trzeba się jeszcze spakować i 06:30 zameldować się na dworcu. 

Z rana ruszamy pociągiem na Częstochowę, zbierając się do kupy na poszczególnych stacjach. Słowo "zebranie się" jest jednak stwierdzeniem na wyrost, bo warunki jakie czekały na nas w taborze Kolei Śląskich były na tyle niekomfortowe, że spotkaliśmy się dopiero na częstochowskim peronie. Wiem, że w moment nie może powstać nowy skład na większą ilość rowerów, ale jak na taką trasę to powinno być więcej niż cztery miejsca rowerowe. Zwłaszcza, że chętnych na nie było ponad 30 osób!

Szlak zaczynamy od Jasnej Góry i oficjalną trasą zmierzamy do Smolenia. Ruszamy z wielkimi nadziejami, ale i celem sprawdzenia aktualnego stanu oznakowania trasy. Niestety tam pojawia się wielki problem. Wszyscy jednogłośnie stwierdzamy, że bez śladu GPS żaden debiutant nie jest w stanie dojechać bezproblemowo do celu. Oznakowanie do samego Olsztyna jest dobre, ale tam na rondzie robi się wielkie zamieszanie. Nie jest to jedyne miejsce, gdzie można się zgubić. Należy też odmalować szlaki- a idąc nowymi przepisami, po prostu zamontować widoczne tabliczki. 

Trasa do najprostszych nie należy! Jak mam być szczery to spodziewałem się łatwiejszego przejazdu. Szlak ma być promowany jako rodzinny, a ktoś bez doświadczenia MTB zdecydowanie sobie nie poradzi. Na odcinkach leśnych trasa momentami wyglądała tak, jakby ktoś specjalnie wysypał ciężarówkę z piaskiem. Nie brakowało też wąskich singli czy ostrych podjazdów po trawie czy wysypanych sypkich kamieniach. Średnia prędkość poniżej 10 km/h świadczy, że nie jest to "rodzinny szlak", zwłaszcza jak ktoś ma ze sobą sakwy. Sam sobie nieświadomie utrudniłem zadanie. W pożyczonym rowerze miałem zamontowane slicki i nawet najmniejszy piach powodował, że czułem się jak na łyżwach. Oj działo się!

Na szczęście pierwszy dzień beż żadnych nieprzyjemnych przygód, ale nasz przyjazd do Smolenia sporo się opóźnił. Jutro czeka nas małopolski odcinek, który podobno jest o wiele ciekawszy i lepiej oznaczony. Czas pokaże!