Po roku przerwy ponownie podejmuję wyzwanie zdalnej edycji Tour de Silesia. Po zeszłorocznych 250 km i finishu w Krakowie, przyszedł czas na etap do Warszawy. Poprzeczka zawieszona jeszcze wyżej, a czasu na trening jeszcze mniej niż w zeszłym roku. Najlepiej o tym świadczy fakt, że przejechane tegoroczne kilometry to zaledwie 2/3 całego wyzwania. Oj kiedyś było prościej, ale gdy dochodzą rodzinne obowiązki to po prostu należy cieszyć się z każdego pojedynczego wyjścia :)

Razem z trójką znajomych decydujemy się na start o północy z katowickiego rynku. Aby z powodzeniem ukończyć maraton musimy zdobyć 250 km w jakimkolwiek kierunku w czasie poniżej 18 h brutto. Zdecydowaliśmy, że najlepszą opcją będzie nocny start, by po zakończeniu wyzwania „na spokojnie” dojechać jeszcze do miejsca docelowego (+/- 60 km).

Pierwszy dystans idzie całkiem nieźle. Bez większych niespodzianek jedziemy z założoną wcześniej prędkością średnia (20-24 km/h) i docieramy do Myszkowa, by trochę odpocząć i uzupełnić spalone kalorie. Trasa wypada nam w Boże Ciało, a co za tym idzie nasze miejsca posiłkowe bardzo się ograniczyły. Przez cały dzień jesteśmy skazani na stacje benzynowe oraz przydrożny fast food.

Równo o trzeciej ruszamy na kolejny dystans. Docelowo przerwy miały być co 50 km, ale właśnie ze względów logistycznych jak np brak otwartych sklepów tylko raz udaje nam się zrealizować plan. Temperatura powietrza niestety dość znacząco spadła i w najgorszych momentach licznik pokazywał 4 stopnie powyżej zera. Niestety nie skorzystałem z nabytego wcześniej doświadczenia i już po godzinie „tracę” kończyny i marzę o jakimkolwiek ciepłym miejscu czy gorącym napoju.

Trasa piękna, a co również ważne bez samochodów. Asfalt gorszej jakości możemy na spokojnie wyminąć jadąc środkiem drogi. W 2h dystansu może minęły nas 4 samochody. W okolicy miejscowości Przyrów natrafiamy na wschód słońca optymistycznie licząc na stopniowy wzrost temperatury. Zanim to nastąpiło na liczniku było już 130 km i w miejscowości Przedbórz kolejny hot dog w ręce. W tym czasie Kuba sygnalizuje ból w kolanach, ale po środkach przeciwbólowych podejmuje dalszą walkę. Niestety po 70 km (Tomaszów Mazowiecki) jedyną opcją zostaje pociąg i poranna wizyta u ortopedy. Zostaje nas już tylko trzech.

Ciąg dalszy trasy przebiega już poboczami S8. Zapowiadało się, że ten odcinek będzie (mimo wcześniejszego zmęczenia) prostszy psychicznie. Niestety nic bardziej mylnego. Ta rzekomo prosta droga bardzo często zjeżdżała w kierunku pobliskich wsi, a czasem prowadziła szutrem czy zupełnie przez las. Psychicznie podupadamy i jedynym celem zostaje „doczołganie się” do tabliczki Warszawa.

Bardzo jestem zadowolony ze swojej dyspozycji. Jako młody tata, który nie mógł sobie pozwolić na regularność treningów, siłowo bardzo dobrze zniosłem trasę. Też oczywiście zasługa w tym ekipy, która dobrze współpracowała i była świetnym urozmaiceniem siodełkowej nudy. Szkoda jedynie, że nie udało się zakończyć wyzwania w pełnym składzie. Zrzut trasy poniżej.