W czwartkowy wieczór (17.05.2018) rozpoczynamy naszą przygodę, której nadaliśmy nazwę "Giro d'Alpi". Celem naszego wyjazdu jest zdobycie kilku ciekawych alpejskich przełęczy (oraz szczytów) licząc, że pogoda nam dopiszę i część z nich zostanie oficjalnie otwarta (Passo dello Stelvio oficjalnie otwierana 01.06.18). Mamy przygotowany w razie czego plan B, ale jadąc tyle kilometrów nie wyobrażamy sobie oglądać szczyty z perspektywy dołu! Co będzie możliwe do wjechania- zostanie wjechane! 

Pierwszy raz wybieramy się  na wyprawę w zmienionej formie niż dotychczas. Do tej pory zawsze ruszaliśmy z Polski na rowerach, ale czas i możliwości urlopowe nie pozwalają na to, aby "tracić" tak dużo czasu na transport do miejsca docelowego. Decydujemy się na podróż autem. Wybraliśmy się w dwie osoby, więc nie było większego problemu, aby rowery wraz z najpotrzebniejszymi rzeczami zmieściły się w samochodzie. Mamy również  ze sobą namiot, licząc jednak, że znaczna część noclegów będzie pod dachem rozrzuconych po całych włoszech znajomych kolegi Marcela!

Pogoda na trasie zupełnie nas nie rozpieszczała, a transfer mierzył 850 km jadąc przez autostrady czeskie oraz austriackie. Naszym miejscem docelowym była włoska miejscowość Cave del Predil, położona przy samej granicy włosko- słoweńskiej. Głupotą byłoby nie zajrzeć do Planicy zwłaszcza, że oddalona była zaledwie o 20 km! Po spacerze po zeskoku skoczni, zrobieniu kilku pamiątkowych zdjęć ruszamy do Cave del Predil, aby rozbudować bazę i... przespać się godzinkę zbierając siły na  pierwszą wspinaczką :) Celem szczyt Mangartsko Sedlo.

Mangarstko Sedlo (2059 m nmp) - właściwy podjazd zaczyna się w wiosce Log pod Mangartem (my ruszamy z Cave del Predil). Długość podjazdu 16.8 km o średnim nachyleniu 8.7%. Przewyższenie: 1453m. Maksymalne nachylenie na 1km: 12.8%. Maksymalne nachylenie na 100m: 16.1%. Trasa bardzo widokowa, asfaltowa na której nie brakuje tuneli. Trzeba jednak bardzo uważać na kamienie (kozice zrzucają je na jezdnię). Nie jest to jeszcze wielkim problemem podczas wspinaczki, co nie oznacza że go nie stanowi. Większy kłopot jest zdecydowanie na zjeździe, gdzie chwila nieuwagi i zabawa kończy się tragicznie.

Właśnie też ze względu na aspekt kamieni nie udaje się nam wjechać na sam szczyt. Czym wyżej tym robiło się niebezpieczniej, a niestety nadciągała także burza. Po konsultacji z włoskimi rowerzystami decydujemy się odpuścić szczyt i zakończyć wspinaczkę na wysokości 1574 m nmp. Decyzja okazała się trafna, ponieważ kilka chwil po nawrotce trafiamy na deszcz i uciekamy przed burzą. Zjazd dość niebezpieczny i nie szalejemy z prędkością. Średnia podjazdowa niestety nie podskoczyła :)

Pierwsze koty za płoty. Jakoś bardzo z tego powodu nie rozpaczamy, ponieważ mamy w świadomości, że jutro czeka nas słynny Monte Zoncolan! Zwłaszcza, że tego dnia w ramach 14 etapu Giro d'Italia zagoszczą kolarze! Zapowiada się prawdziwe święto!